Έχοντας ήδη αναφέρει ότι το χρώμα ήταν αναπόσπαστο στοιχείο της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής, σε σημείο που κανένα έργο να μη θεωρείται τελειωμένο αν δεν είχε πρώτα χρωματιστεί, δε μπορούσα να μη δημοσιεύσω άλλη μια φωτογραφία μπρούτζινου αγάλματος, μετά την κεφαλή του Ριάτσε.
Πρόκειται για μια σύγχρονη προσπάθεια αναπαράστασης της χρωματικότητας ενός αρχαίου ορειχάλκινου έργου με σκοπό να βοηθήσει στην κατανόηση, από τους αρχαιολόγους και το κοινό, του πώς θα πρέπει να ήταν η εμφάνιση των αρχαίων ελληνικών γλυπτών. Η κεφαλή του νέου είναι εκμαγείο ενός ρωμαϊκού έργου, αντίγραφο χαμένου ελληνικού πρωτοτύπου, και βρίσκεται στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου. Ειδικό βερνίκι δίνει σκούρα απόχρωση στην επιδερμίδα του γλυπτού ενώ ακόμη σκουρότερο χρησιμοποιήθηκε για τα μαλλιά. Τα χείλη, τα φρύδια και η ταινία ήταν επιχρυσωμένα. Τα μάτια κατασκευάστηκαν από άργυρο (καθαρό για το ασπράδι, με πατίνα για την ίριδα), ενώ η κόρη είναι από ημιπολύτιμο λίθο, μάλλον γρανάτη. Ο αρχαίος καλλιτέχνης θα είχε μάλλον χρησιμοποιήσει ελεφαντόδοντο για το ασπράδι και ύαλο για την ίριδα.
Είναι προφανές ότι η χρωματική παλέττα που έχει στη διάθεσή του ο γλύπτης που δουλεύει σε ορείχαλκο είναι πολύ πιο περιορισμένη από εκείνη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στο μάρμαρο. Παρόλα αυτά, η χρήση διαφορετικών χρωματικών εφέ δεν έχει σκοπό να καταστήσει το άγαλμα πιο ρεαλιστικό – αντίθετα, η λάμψη του νέου μετάλλου ήταν αυτή που καθιστούσε το υλικό κατάλληλο για θεούς και ήρωες, λόγω της υπερφυσικής εμφάνισης που έδινε στις ρεαλιστικά πλασμένες μορφές.
- Κεφάλι νέου με ταινία, αναπαράσταση με προσπάθεια απόδοσης της αρχαίας χρωματικότητας, εκμαγείο ρωμαϊκού αντιγράφου χαμένου ελληνικού έργου, το οποίο βρίσκεται σήμερα στο Μόναχο. Εικόνα από το βιβλίο «Πολύχρωμοι θεοί,» υπό την επιμέλεια των Vinzenz Brinkmann και Raimund Wünsche, το οποίο συνόδευε την ομώνυμη έκθεση στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (σε συνεργασία με τη Γλυπτοθήκη του Μονάχου και το Ινστιτούτο Γκαίτε) το 2007.
Αριστοτελης Ξεναγος 