Ένα ζευγάρι σπουργίτια είχαν το θράσος να φτιάξουν τη φωλιά τους στο πιο απίθανο μέρος: ανάμεσα στις έλικες ενός κιονοκράνου. Το αρσενικό φυλάει σκοπιά (πάνω δεξιά, με το μαύρο μπάλωμα στο λαιμό), ενώ το θηλυκό φαίνεται απασχολημένο με τη φροντίδα των νεοσσών.
Το κιονόκρανο είναι Κορινθιακού τύπου (έλικες, φύλλα άκανθας, έντονο ανάγλυφο) το οποίο, μολονότι χρονολογείται από τους κλασσικούς χρόνους (πρωιμότερο παράδειγμα ένας κίονας στο εσωτερικό του ναού του Απόλλωνα στις Βάσσες της Φιγάλειας), επικράτησε εκτοπίζοντας τον Ιωνικό και Δωρικό ρυθμό, κατά την Ελληνιστική εποχή.
Πρόκειται για δύσκολο και απαιτητικό στυλ που απαιτεί ικανούς τεχνίτες, που να ξέρουν να χειρίζονται το τρυπάνι τόσο καλά όσο το καλέμι και φυσικά, πολλές ώρες υπομονετικής εργασίας. Το αποτέλεσμα είναι ένα πολύπλοκο και εξαιρετικά διακοσμητικό ανάγλυφο, το οποίο φαίνεται πως ταίριαζε με τα γούστα της Ελληνιστικής εποχής περισσότερο από τα απλούστερα αδέλφια του.
Ένα άλλο, απροσδόκητο, αποτέλεσμα είναι πως δυο φτερωτοί Αθηναίοι θα έβρισκαν στις τρύπες του χώρο για τη μικρή τους οικογένεια.
Το κιονόκρανο ανήκει σ’ έναν πεσσό του Ζαππείου (δίπλα στο ναό του Ολυμπίου Διός, το γνωστότερο παράδειγμα κορινθιακού ρυθμού στην Αθήνα).
Σημείωση: Σε προηγούμενη ανάρτηση είχα υποσχεθεί πως το επόμενο άρθρο που θα έγραφα (δηλαδή αυτό), θα είχε θέμα το μυστήριο των μικρών οπών στην ανατολική πλευρά του Παρθενώνα. Δυστυχώς, η διασταύρωση κάποιων στοιχείων μου πήρε λίγο περισσότερο χρόνο από όσο υπολόγιζα αρχικά. Το μυστήριο πάντως θα λυθεί σύντομα.
Αριστοτελης Ξεναγος 