Ας ξαναμιλήσουμε για την ταλαιπωρία των τουριστών στην Ακρόπολη.
Θα μου πείτε «Τι με νοιάζει εμένα αν ταλαιπωρούνται οι τουρίστες στην Ακρόπολη;». Αν το πείτε, δε θα είστε ο μόνος. Λέγεται (δεν ήμουν εκεί) πως Υπουργός Τουρισμού, όταν ενημερώθηκε για το θέμα απάντησε αποστομωτικά «Δε με νοιάζει, ας φτάσει η ουρά ως τη Συγγρού!» Ναι, τέτοια περιφρόνηση για την κατά τα άλλα «βαριά βιομηχανία της Ελλάδας.»
Γιατί όμως να μας νοιάζει;
Μας νοιάζει, γιατί οι τουρίστες είναι καλεσμένοι μας. Τους καλούμε με διαφημίσεις σε όλα τα μέσα. Ως οικοδεσπότες οφείλουμε να τους φερθούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Έρχονται από την άλλη άκρη του κόσμου για να δουν τη χώρα μας. Την επέλεξαν ανάμεσα σε χιλιάδες προορισμούς. Θα έπρεπε να δείχνουμε έμπρακτα την εκτίμησή μας. Για πολλούς από αυτούς αυτό το ταξίδι αποτελεί όνειρο ζωής και δε θα έχουν την ευκαιρία να το ξανακάνουν. Θέλουν να φύγουν με τις καλύτερες αναμνήσεις και θα έπρεπε να το σεβαστούμε αυτό.
Μας νοιάζει γιατί είναι οι διαφημιστές μας. Η καλύτερη διαφήμιση γίνεται από στόμα σε στόμα. Θέλουμε να πουν σε γνωστούς και φίλους πόσο όμορφα πέρασαν, θέλουμε να τους κάνουν να ζηλέψουν και να θέλουν να έρθουν κι εκείνοι. Αυτό που δε θέλουμε είναι να πουν «Εντάξει, καλά ήταν αλλά τρομερή ταλαιπωρία. Καλύτερα ήταν πέρυσι που πήγαμε στη Βαρκελώνη/Πράγα/Κωνσταντινούπολη.»
Μας νοιάζει γιατί είναι οι πρεσβευτές μας. Με όλη την αρνητική δημοσιότητα που λαμβάνει η Ελλάδα τον τελευταίο καιρό χρειαζόμαστε ανθρώπους να πουν «Όχι, στην Ελλάδα δεν είναι όλοι οι έλληνες τεμπέληδες και κλέφτες, αλλά ήταν ευγενικοί, εξυπηρετικοί και κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν.»
Μας νοιάζει γιατί θέλουμε τα δολλάρια, τα ευρώ, τα γιουάν τους. Η πλειοψηφία των επισκεπτών της Ακρόπολης είναι στην Αθήνα για μια μόνο μέρα. Οι περισσότεροι έρχονται με κρουαζιερόπλοιο το πρωί και φεύγουν νωρίς το απόγευμα. Έχουν στη διάθεσή τους 4-5 ώρες να δουν την πόλη μας. Μια ώρα αναμονή στην Ακρόπολη σημαίνει ότι χάνουν το ¼ του λίγου χρόνου που έχουν στη διάθεσή τους. Σημαίνει μια ώρα λιγότερη να ψωνίσουν. Αυτές οι ουρές στοιχίζουν στις επιχειρήσεις του κέντρου χιλιάδες ευρώ κάθε μέρα (και φόρους για το κράτος). (Και δε θ’ αναφερθώ καθόλου στις καθυστερήσεις που οφείλονται στο κυκλοφοριακό και την έλλειψη κάθε προσπάθειας για τη λύση του.)
Μας νοιάζει γιατί μια ώρα αναμονή είναι πολύ για το μέσο τουρίστα. Η πλειοψηφία των τουριστών σήμερα δεν είναι φοιτητές με το σακκίδιο στην πλάτη, αλλά συνταξιούχοι. Μια ώρα ορθοστασία κάτω από τον καυτό ήλιο δεν είναι μόνο ανάρμοστη για τα χρόνια τους αλλά και πολύ επικίνδυνη.
Μας νοιάζει γιατί μια ώρα συνωστισμού και διαγκωνισμών κάτω από τον καυτό ήλιο ενώ στέκουν όρθιοι ανάμεσα σε πλήθη που θυμίζουν πύργο της Βαβέλ, κάτω από τον καυτό ήλιο, καταστρέφουν την καλή διάθεση ακόμη και του πιο καλοπροαίρετου ανθρώπου. Οι επισκέπτες που φθάνουν επιτέλους μπροστά στον Παρθενώνα δεν έχουν πια ούτε την όρεξη, ούτε την αντοχή, ούτε την πνευματική διαύγεια να εκτιμήσουν την ομορφιά ή το μεγαλείο του. Όταν φθάνουν εκεί το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να βρουν μια σκιά, κάπου να καθήσουν ή και τα δυο.
Με νοιάζει γιατί η Ακρόπολη θα έπρεπε να είναι ο κολοφώνας μιας επίσκεψης στην Ελλάδα, μια υπέροχη εμπειρία που τη διηγείσαι με ενθουσιασμό και τη θυμάσαι με νοσταλγία. Δεν της αξίζει να έχει υποβιβαστεί στη βασανιστική εμπειρία που είναι σήμερα, μια υποχρεωτική και δυσάρεστη αγγαρεία που παρακαλάς πότε επιτέλους θα τελειώσει.
Πριν λίγα χρόνια έγινε μια διαδικτυακή ψηφοφορία για την ανάδειξη των 7 θαυμάτων του σύγχρονου κόσμου. Η Ακρόπολη θα έπρεπε να είναι ένα απ’ αυτά. Της άξιζε, ήταν υποψήφια, όμως δεν ψηφίστηκε. Πώς έγινε αυτό; Τόσα εκατομμύρια την έχουν επισκεφτεί, γιατί δεν την επέλεξαν; Για σκεφτείτε…
.
*»Let Rome in Tiber melt, and the […] empire fall!» ο Αντώνιος διαγράφει μονοκοντυλιά όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία για χάρη της Κλεοπάτρας, στο ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ.
Αριστοτελης Ξεναγος 